สมน้ำหน้า เป็นคนดี จนเสียรัก
ต้องอกหัก รักขม อดชมสาว
เปรียบประดุจ ท้องนภา ไร้เดือนดาว
คืนเหน็บหนาว นอนไร้คู่ อยู่เดียวดาย 

คิดถึงสาว ร้าวลึก ในดวงใจ
เธอจากไป ให้พี่นั้น ฝันสลาย
ต้องทนอยู่ เอกา ตราบวันตาย
เช้ายันสาย บ่ายยันค่ำ ช้ำอุรา 

วันเวลา ผ่านไป ใกล้เข้าฝั่ง
พี่ยังนั่ง หวนอดีต จิตอ่อนล้า
คิดถึงความ หวานชื่น รื่นเริงมา
ใจผวา รักร้าว คราวจากกัน

ได้แต่เปลี่ยน เป็นพลัง เพราะชังรัก
ค่อยฟูมฟัก สร้างชีวี หฤหรรษ์
จนก้าวหน้า การงาน ทุกคืนวัน
ให้เธอนั้น เสียดาย จนใจตรม 

แม้วันนี้ เธอไม่อยู่ ในชีวิต
ทุกข์จริต เป็นบทเรียน ความขื่นขม
ใจที่เคย มอบให้เธอ ด้วยนิยม
เคยโง่งม ตาสว่าง เมื่อห่างเธอ

ฉันวันนี้ มีตัวตน มีคนรัก
มีคนภักดิ์ มีมิตรแท้ มีเพื่อนเกลอ
มีชีวิต แม้วันนี้ ไม่มีเธอ
แม้ใจเผลอ เธอไม่มี ที่ในใจ

คนเรียนไพร
17 พฤษภาคม 2564

Last updated: 2021-07-29 20:32:33