รุ่งเช้าของวันใหม่มันเป็นวันที่ไม่ทำให้ข้าพเจ้าสดชื่นเท่าใดนัก รีบรุดไปพบพี่ยศ ใจหนึ่ง ป่าไม้อำเภอ หอบแกขึ้นรถบึ่งไปบ้านถนนชัยทันที ใจมันร้อนถ้าบินได้ก็จะดี พอไปถึงศาลากลางหมู่บ้านประชาชนมารอกันเต็มไปหมด พี่ยศได้บอกกับข้าพเจ้าว่าให้อยู่เฉยๆ เป็นหน้าที่ของพี่เอง
พี่ยศขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ที่ทางผู้ใหญ่บ้านจัดไว้ให้ ได้ปราศรัยกับราษฎรที่มาฟังด้วยภาษาเขมร ซึ่งข้าพเจ้าฟังออกโดยตลอด จากความคุ้นเคยทำให้การต่อต้านลดดีกรีของมันลงตามลำดับ ส่วนใหญ่เข้าใจดี การประชุมนัดนี้นับว่าประสบผลสำเร็จพอสมควร พี่ยศ เอาตำแหน่งของตัวเองเป็นประกันว่าข้าพเจ้าไม้ได้มาฮุบที่ดินสาธารณะผืนนี้
เมื่อทุกอย่างเย็นลงต่างแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ข้าพเจ้าจึงได้ไปส่งพี่ยศที่ว่าการอำเภอ งวดนี้ดวงไม่ดีไม่พบท่านหัวหน้ากิ่งอีกตามเคย
.
วันนั้นเป็นวันที่เท่าไรจำไม่ได้มันนานเหลือเกิน มันเป็นเวลาประมาณ ห้าโมงเช้าอากาศดูจะไม่ร้อนนักเนื่องจากว่าใกล้ศาลาริมทางมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขา สยายความร่มรื่นให้แก่มวลสัตว์โลกที่อาศัยอยู่ภายใต้ร่มเงาของมันเป็นวันที่ข้าพเจ้าปลอดโปร่งใจที่สุดเนื่องจากได้ผ่านพ้นภารกิจสำคัญมาได้ถึงสองครั้ง วันนี้กำหนดให้คนงานรีบแผ้วถางพื้นที่เตรียมปลูก ตัวข้าพเจ้าจอดรถไว้ใต้ร่มไม้เปิดประตูรถทั้งสองด้านเปิดเพลงอัมตะนิรันดร์กาลของศิลปินแห่งชาติ ชรินทร์ นันทนาคร แล้วก็นั่งเอนเบาะรถให้อยู่ในตำแหน่งที่สบายๆ พักผ่อนทั้งกายและใจหลังจากไปมอบหมายงานให้หัวหน้าคนงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วางแผนไว้ว่าให้เวลาถึงเที่ยงวัน เมื่อใดจะรีบไปตรวจงานที่สั่งการไว้เพลียเต็มทน ขณะที่จิตกำลังเคลิ้มเข้าสู่ภวังค์
.หูได้ยินเสียงรถยนต์ครางกระหึมพร้อมกับเสียงห้ามล้อที่เกิดจากการกระทำที่รีบร้อน ข้าพเจ้ารีบลุกขึ้นออกจากเจ้าโคโรลล่าคู่ชีพเพื่อต้องการทราบว่ารถยนต์ของผู้ใด ขับมาจอดเสมือนไม่เกรงอกเกรงใจใคร ณ ที่แห่งนี้
เมื่อจอดสนิทฝุ่นที่เกิดจากการห้ามล้อหยุดฟุ้งกระจาย ภายใต้สายตาของข้าพเจ้ามันบอกให้ทราบว่ามีชายรูปร่างออกจะท้วมแต่ไม่ถึงกับอ้วน สูงไม่เกิน 165 เซนติเมตร ผิวขาวเสมือนคนจีนแต่ทว่าท่านอยู่ในชุดสีกากี มีขีดบนบ่าถึงสามขีด จึงเพียงพอแล้วที่จะให้รู้ว่า ต้องเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ แน่ และยังมี ทส. ติดตามลงมาอีกสองนายแต่งกายข้าราชการเช่นเดียวกัน แต่ต่างยศกันมากมา ท่านผู้มีอำนาจรีบดิ่งมาที่ข้าพเจ้าทันทีแล้วเริ่มมธุรสวาจา
ไอ้น้อง มาจากไหนมาทำอะไรที่นี้ ไม่รู้หรือว่าพื้นที่ตรงนี้เป็นที่สาธารณะ
ไม่พูดพล่ามทำเพลงท่านยิงคำถามเข้าใส่พอๆ กับพายุหมัดของชูกาเร เลียวนาร์ด ข้าพเจ้าแทบ
ตั้งตัวไม่ทัน
ผม เป็นข้าราชการสังกัดสำนักงานป่าไม้เขตจังหวัดอุบลราชธานีครับผม มาที่เพื่อจะทำการปลูกปลูกป่าเพื่อรักษาต้นน้ำลำธาร
ข้าพเจ้าพอจะเดาออกแล้วว่าท่านคงจะเป็นหัวหน้ากิ่งเป็นแน่เพราะ จากเครื่องแบบและยี่ห้อที่คอเสื้อปรากฏสัญญาลักษณ์ สิงห์ทองและอีกทั้งพยานวัตถุคือรถยนต์มันเป็นรถยี่ห้อ แลนโรเวอร์รถจากเมืองผู้ดีอังกฤษที่จะมีใช้ในสมัยนั้นก็เฉพาะข้าราชการเท่านั้น ซ.ต.พ. ได้เลย ทำให้เกิดอาการครั่นเนื้อครั่นตัวในฐานะผู้ด้อยอาวุโสและมวยคนละรุ่นอีกต่างหากแต่ก็ตั้งสติใจดีสู้เสือเริ่มเจราจาบ้างละ
.
ผมได้ไปพบท่านที่ว่าการอำเภอแล้วสองครั้งแต่ไม่พบท่าน พี่ยศ ป่าไม้อำเภอไม่ได้เรียนให้ท่านทราบเลยหรือครับ
ถ้าผมรู้ผมจะมาพบคุณหรือ นี้ดีที่ราษฏรเขาไปแจ้งให้ทราบไม่อย่างนั้นคงจะโง่ไปนาน ป่าไม้อำเภอกับผมไม่พบกันมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่อะไรก็ไม่สำคัญถ้าคุณมาโดยทางราชการทำไมไม่ทำหนังสือแจ้งให้ผมทราบบ้าง
ทางสำนักงานป่าไม้เขตได้ทำหนังสือมาแล้วแต่ผมคาดว่าคงส่ง ไปที่อำเภอปราสาท ทางอำเภอปราสาทคงจะไม่ให้สำเนาส่งกิ่งเป็นแน่ ผมต้องขออภัยท่านด้วย
เอาละไหนผมขอคำสั่งปฏิบัติงานของคุณดูหน่อย และถ้ามีบัตรประจำตัวข้าราชการด้วยจะเป็นการดี
ข้าพเจ้ารีบรุดไปที่รถหอบแฟ็มดำเนินการมาให้ท่านหัวหน้ากิ่งได้ดูพร้อมด้วยบัตรประจำตัวข้าราชการท่านพลิกดูอย่างลวก ๆ แล้วก็คืนให้ พร้อมกับพึมพรำว่าเป็นชั้นตรีด้วยนี้ ในสมัยนั้นป่าไม้อำเภอประจำกิ่งมีชั้นยศเพียงชั้นจัตวาเท่านั้น
ผมกลับก่อนละถ้ามีปัญหาอะไรอย่าลืมรายงานให้ผมรู้โดยด่วนก็แล้วกัน
ว่าแล้วท่าก็รีบเดินจ้ำพรวดไปที่รถสั่งให้สารถีขับรถออกจากที่เกิดเหตุทันที ท่านผู้อ่านตามต่อไปแล้วท่านจะพบว่าผมกับท่านหัวหน้ากิ่งจะพบกันอีกในสภาวะที่แตกต่างกับครั้งนี้มัน ครั้งต่อไปเป็นไฟท์บังคับ..
งานนี้รอดตัวไปอีกครั้ง พระเจ้าช่วยไม่นึกว่างานมันจะมีอุปสรรคไปได้ จะเจออะไรอีกไหมหนอ
.?
Last updated: 2013-10-12 11:38:08
เรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่นจะได้ไม่ต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดของตนเอง
@ 
