ดอกเสลาแย้มบานวันสิ้นฝน

กลีบม่วงหม่นย้ำใจให้ครวญหา

รักหวานชื่นกลายช้ำฉ่ำน้ำตา

เธอเอ่ยลาจากไปสิ้นไยดี

ทิ้งคำมั่นสัญญามากลับกลาย

สุดฝืนทนคนแพ้พ่ายเธอหน่ายหนี

เสียดายเอยเคยสัมพันธ์นานหลายปี

หวังที่มีพลันหายมลายไป

ลืมสิ้นหนอจักรยานปั่นเคียงข้าง

ฝันร่วมทางช่างบรรเจิดเพริศสดใส

ทั้งเช้าสายบ่ายค่ำฉ่ำชื่นใจ

ได้เคียงใกล้คนดีสี่ปีเต็ม

เห็นนนทรีข้างสระพาเหงาหงอย

เหมือนเฝ้าคอยวันคืนชื่นเกษม

ก่อนเคียงคู่ชมนกไม้ใจอิ่มเอม

สิ้นปรีด์เปรมไร้คนชิดจิตตรอมตรม

โรงอาหารก่อนนี้มีเขาอยู่

กลับหดหู่เดียวดายใจขื่นขม

กินฝืดคอรสปร่าเซ็งอารมณ์

ทนฝืนข่มกลืนกล้ำช้ำอาทร

ผ่านตึกเรียนร่วมกันวันอดีต

ดั่งถูกมีดกรีดทรวงคอยลวงหลอน

เคยท่องบ่นหยอกเย้าเจ้าบังอร

ยังอาวรณ์ถึงซุ้มไม้ให้ร่มบัง

ภาพฝึกงานพาเหงาบนเขาใหญ่

ปักธงชัย-วนกรอ้อนความหลัง

อีกห้วยทากร่วมลุยป่าเหนื่อยประดัง

อนิจจังดังคำพระอนัตตา

ดอกเสลาเศร้าโรยโปรยกลีบม่วง

น้ำตาร่วงระทมใจใต้พฤกษา

หลายปีผ่านรันทดท้อทรมา

เฝ้ากรวดน้ำย้ำชาติหน้าอย่าพบกัน

ครูนิด วน. 43

ชมรมสีเสียดแก่น

แรงดลใจ:

ทุกคนเกิดมาล้วนต้องมีอดีตที่ประกอบด้วยรสชาติอันแตกต่างกันไป อาจสมหวัง หวานชื่น ขมขื่น ท้อแท้ฯลฯ คลุกเคล้ากันไปตามประสบการณ์ที่สัมผัส ส่งผลต่อความทรงจำในแต่ละเรื่องที่กระทบกระแทกใจของแต่ละคน ซึ่งไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้เพราะแต่ละคนมีความอ่อนไหวทางอารมณ์ที่แตกต่างกัน บางคนเพียงแค่เห็นสีม่วงของดอกไม้ก็อารมณ์กระเจิดกระเจิงไปถึงอดีตอย่างน่าเวทนา

เราไม่ควรหาทางในการกลับไปสู่ชีวิตที่ผ่านมา เพราะกาลเวลาไม่สามารถหวนคืนได้เหมือนสังขารคนที่ร่วงโรยไป แต่ควรใช้บทเรียนจากอดีตมาใช้ประกอบกับการดำเนินวิถีชีวิตของตนที่ต้องเผชิญกับความเป็นจริงบนโลก(ที่สับสน)ใบนี้ต่อไปอย่างมีความสุขให้เหมาะสมกับอัตภาพของตนที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น ทั้งนี้ต้องช่วยตัวเองให้มากที่สุดเพราะไม่มีใครที่จะมาคอยทุ่มเทในการทำทุกอย่างให้อย่างแน่นอน

Last updated: 2013-07-24 06:18:47